![](https://static.wixstatic.com/media/b6508232135988e434143a2652342520.jpg/v1/fill/w_288,h_174,al_c,q_80,usm_0.66_1.00_0.01,blur_2,enc_auto/b6508232135988e434143a2652342520.jpg)
![](https://static.wixstatic.com/media/6dfcb2_dfbbfe0ce98d13c2108284cc948c1339.jpg/v1/fill/w_834,h_539,al_c,q_85,enc_auto/6dfcb2_dfbbfe0ce98d13c2108284cc948c1339.jpg)
![](https://static.wixstatic.com/media/6dfcb2_6df413ffce64b2dd34c45c53955ddaca.jpg/v1/fill/w_461,h_598,al_c,q_80,enc_auto/6dfcb2_6df413ffce64b2dd34c45c53955ddaca.jpg)
XVIII Premio poesía Johán Carballeira-2015
Ismael Ramos Castelo
![](https://static.wixstatic.com/media/6dfcb2_7c8e761106554191ad4f6970daff9401.jpg/v1/fill/w_180,h_229,al_c,q_80,usm_0.66_1.00_0.01,enc_auto/6dfcb2_7c8e761106554191ad4f6970daff9401.jpg)
![](https://static.wixstatic.com/media/6dfcb2_29b49c0f05364953bfd70606b1617673.jpg/v1/fill/w_150,h_220,al_c,q_80,usm_0.66_1.00_0.01,enc_auto/6dfcb2_29b49c0f05364953bfd70606b1617673.jpg)
Ismael Ramos Castelo
O poeta Ismael Ramos Castelo naceu en Mazaricos (A Coruña) no ano 1994.
Comezou a escribir moi xove (16 anos). Premios Ánxel Casal: segundo no 2010 e primeiro no 2011. Gañador do I premio do Concurso de Relatos Curtos contra a violencia de Xénero (2012) organizado pola Universidade de Santiago. No 2013 gaña o concurso Xosé A. Barral do IES As Bizocas de O Grove. Con anterioridade gañara os Premio Minerva na modalidade de poesía (con "Oda á cafeína (ou anecdotario dun amor de inverno)" e de relatos (con "O factor humano ou a vida privada dos pronomes").
Agora ven de gañar, por unanimidade do xurado, o Premio Xohán Carballeira con "Os fillos da fame". O xurado estivo composto polos escritores Ramón Blanco, María do Carme Caramés e Luís Valle.
Obra poética:
-Os fillos da fame
-Participa en "6 poemas 6"
Casei co fillo máis novo dunha familia feliz fronte ó mar.
Os rapaces emerxían das ondas, nus e pequeniños, ata chegar ós brazos das nais. Ulía a crema solar e había xoguetes de cores para todos. A temperatura era suave como as formas da area.
Durante o día as nais alimentaban os seus fillos con anacos de froita partida cos dedos, a máis branda, ou con coitelos, a que ofrecía maior resistencia. Algunhas mesmo os abrazaban e lles puñan nomes para berrar por eles se ían moi lonxe ou se confundían entre a multitude.
Os rapaces permanecían nus na súa maioría, a outros ensinábanlles que era a vergonza.
Todos gardaban silencio, os nenos e as nais. Ninguén cuestionaba nada.
Despois chegaba a noite e algúns rapaces perdíanse de novo entre a auga.
Casei co fillo máis novo dunha familia feliz fronte ó mar. Tiña nome, vergonza e sabía nadar.